Het eerste gesprek vergeet ik nooit. Er waren geen woorden, geen geluid, alleen een warme, zachte golf van gevoel die me raakte alsof iemand mij hoorde. Het was alsof een dier rechtstreeks tegen mijn hart sprak.
Vanaf dat moment wist ik: dieren hebben hun eigen stem, alleen luisteren wij niet altijd.

Wat de dieren me vertelden gaf bijzondere inzichten. Ze vertelden waarom ze verdrietig zijn, waarom ze angstig of onrustig waren, waarom of waar hun lichaam pijn deed zonder dat een dierenarts iets kon vinden. Soms vertellen ze dat ze ziek zijn. Daarbij kun je bijvoorbeeld denken aan lyme of allergieën enz. Ook kan toegediende medicatie door de dierenarts problemen geven (vaccinatie of bij een operatie), in laatste genoemde situatie kan ik werking van de toegediende medicatie dan neutraliseren.                                                                                                                                                        

En het mooiste was: mensen kregen hierop antwoorden die hen dichter bij hun dier brachten.
Soms bracht één inzicht al zoveel rust en ontspanning, aan beide kanten van de lijn