Over mij
Mijn naam is Stepanida Stremmelaar. Als iemand mij jaren geleden had verteld dat ik ooit gesprekken zou voeren met dieren, had ik waarschijnlijk vriendelijk geglimlacht en het idee opzijgeschoven. Als kind groeide ik op met een poes in huis, een kleine metgezel die mij al vroeg leerde hoe bijzonder de band tussen mens en dier kan zijn. Later voelde ik mij aangetrokken tot de energie van paarden. Ik reed jarenlang paard, en de rust en kracht die ik bij hen vond, maakten dat ik droomde om dierenassistente te worden.
Maar die droom vervaagde toen ik mij realiseerde dat dieren, net als mensen, ernstig ziek konden worden. Het idee dat ik hun lijden van zo dichtbij zou moeten meemaken, was in mijn vroege jeugd een te zware gedachte. De pijn en machteloosheid die daarbij hoorden kon ik toen nog niet dragen.
En dus koos ik later een ander pad, een pad dat ook dicht bij mijn hart lag. Mijn leven begon in de verpleging en later werkte ik lange tijd als maatschappelijk werkster. Ik zorgde voor mensen, luisterde naar hun verhalen, hun verdriet, hun kracht en hun hoop en zag vaak hun herstel. Het was waardevol en betekenisvol werk, waarin ik veel geleerd heb over verbinding en compassie en heling.
Maar diep van binnen bleef een zacht fluisteren bestaan. Een gevoel dat er méér was dan wat ik op dat moment kon zien of begrijpen. Iets onzichtbaars dat geduldig wachtte om ontdekt te worden. Iets dat uiteindelijk de deur zou openen naar een nieuwe manier van luisteren, een manier die veel verder ging dan woorden.
Toen begon mijn zoektocht naar spiritualiteit. Ik wilde begrijpen wat er achter de stilte schuilging, achter alles wat we met onze ogen niet konden zien. En ik kwam iets tegen dat mijn wereld voorgoed veranderde: een cursus communiceren met dieren. Na enige tijd in communiceren met dieren op een ander niveau gewerkt te hebben kwam toch het verlangen om met mensen te werken. Toen heb na enige tijd besloten de overstap te maken en mij in de complementaire gezondheidszorg verder te ontwikkelen.
Ik werkte jarenlang als Biofotonentherapeut en runde ik een drukke praktijk. Ik hielp mensen op energetisch niveau en dat voelde als thuiskomen. Maar door onverwachte fysieke problemen moest ik na 20 jaar abrupt stoppen met mijn werk. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzonk.
Na een tijd van herstel, stilte en bezinning vroeg ik mezelf af: Wat maakt mij nu echt gelukkig en wat kan ik nog?
En het antwoord kwam zacht maar helder:
de gesprekken van hart tot hart met dieren.
Dus begon ik opnieuw. En zodra ik het eerste dier weer “hoorde”, voelde het alsof een oude vriend terugkeerde. Alsof het leven zei: Welkom terug, dit is jouw weg.